Foça’da 3 Gün – Azman İstavritler, Kırmızılar Ve Beklenmedik Lezzet :)

Selamlar sevgili dostlar.

Yaklaşık bir aydır sizlerden uzak kaldım. Sebebi ise bazılarınızın da bildiği gibi, uzun zamandır sürdürdüğüm yurtdışı görevimi tamamlayarak yurda kesin dönüş yapmış olmam.

Allah tüm gurbetteki dostlara sabır ve kolaylıklar versin. Her şey diledikleri gibi olsun ve inşallah sağ salim vatana dönmek nasip olsun.

Yurda kesin dönüş yapmanın zor olacağını biliyordum ama bu kadarını tahmin edemiyordum. Meğer ne çok yerleşmişiz gurbete, toparlanıp gitmek ne zormuş. Gerçekten çok yorucu ve sıkıntılı bir süreç geçirdim. Ama Allah’a çok şükür hepsi bitti gitti, atlattık.

Tabii yurda dönmekle bitmedi işler, üniversite ve sonrasında yurtdışı dolayısıyla 11 senedir ayrı kaldığım Antalya’ma yerleşip tekrar bir düzen oturtmak için işlerim hala da devam ediyor, yaz boyu biteceğe de benzemiyor.

Fakat bu işler beni babamla bir Foça kaçamağı yapmaktan alıkoyamadı.

Babam ve İzmir’deki çok yakın dostu, yaklaşık 14 senedir yılda en az bir kez Foça’da görüşerek ortalama 3 gün süren bir av maratonu yaparlar.
Bu buluşma genelde sonbahar aylarında, çupra akınının zirveye ulaştığı günlerde gerçekleşir.

Fakat bu sene babamın beklenmedik işleri nedeniyle bir türlü gerçekleşmeyen buluşma bu zamana kadar sarkmıştı ve artık seneyi pas geçmek durumu görünürken bir anda karar vererek kendimizi Foça yolunda bulduk.

İlham abi bizi İzmir’de karşıladı, kısa bir hasret giderme ve yol üstünde bir şeyler atıştırdıktan sonra vakit kaybetmeden Foça’ya vardık. Hemen çarşıda bir gezintiye çıkarak balıkçılardan ve diğer tanıdıklardan duyumlar toplamaya başladık. Yalnız haberler hiç de iyi değildi.
Mevsim dolayısıyla öyle verimli av yapılamayacağını biliyorduk, fakat daha kötüsü tam denizin kustuğu zamana denk gelmişiz. Alg patlaması ve ters akıntılar sebebiyle denizin çok bulandığı, görüş mesafesinin olağandışı şekilde düştüğü bir dönem bu.

Bu haberler moralleri biraz bozdu elbet. Ama bir balıkçının bizim kaptana “lidaki çıkıyor abi” demesiyle kaptan ertesi günkü kerterizi belirledi.

Zaten sezonda değiliz balık az, bir de üstüne deniz kusmuş, bizim yaşlı kurtlar tatilci moduna girdiler anında, öğleden sonra 3-4 gibi çıkar akşam suyuna bakarız konuşmaları başladı.

 

30 Mayıs Çarşamba

Ertesi sabah kahvaltı yapıyoruz ama benim aklım sadece denizde, ava hazırlık yapıyorum.



Demir alma vakti geliyor, Rota 6.60 teknemizle marinadan ayrılıp doğru çupra merasına yöneliyoruz. Yolumuz 1 saatin üstünde. En güvendiğim derin dalarlı sahtelerimi sağlı sollu iki yandan atıyorum ama yol boyu soran yok.

Meraya varıyoruz, canlı mamunla yemlediğimiz oltalar dibe yollanıyor.
Ama bir saat kimsenin oltasına vuruş yok.

Kerteriz’den eminiz, mevsiminde sürekli çupra yakalanan, daha bir önceki gün de lidaki alınmış mera, ama bugün çöl gibi.

Lidakiden vazgeçip, az kalan zamanda en azından akşam yiyeceğimizi çıkarmak için başka bir meraya geçiyoruz. Burada da dipte vuruş yok, ama iki ada arasında kalan bir geçiş noktası burası, nihayet ortasuda çok hırslı olmasa da vuruşlar var istavritleri, guppesleri birer birer alıyoruz.



Hayatımda çektiğim en iri istavritler bunlar. Kaptan burada çok daha irilerini sürekli aldıklarını söylüyor ama bizim Antalya’da zaten çok nadir gelen bir tür istavrit, gelse de maksimum 15 cm

Guppesler de aşağı kalmıyor hani. Yine bizim kıyılarda 15 cm’i geçmeyen boylarına alıştığımız balık burada 20-25 cm’e ulaşıyor.



Boylar güzel ama av sayı bakımından zayıf sona eriyor. Buna da şükür deyip limana dönüyoruz. Kaptan çok keyifsiz. “Ne yani şimdi guppes mi yemek zorundayız?” diyor. Başka zamanlar gelen guppeslerin en irileri bazı ihtiyacı olan dostlara, gerisi martılara ve limanda aç şekilde bekleyen kedilere verilirmiş. “Yıllardır yememiştim nasip bugüneymiş” diyor.

Yemeğe geçiyoruz, istavritler, mezeler ve balık sohbetiyle dolduruyoruz mideleri. Ardından guppesler geliyor. Ağzımıza attığımız anda “Aman Yarabbi!” “Olamaz böyle bir lezzet!”

İlham abi şoklarda, biz şaşkınız. Hemen şefimiz Yılmaz abi’yi çağırıp sorguya çekiyoruz. Süper basit tarifimiz şöyle efendim; Kafa – kuyruk kesilir. Fileto çekilir, kılçık tamamen alınır. Hafif tuzlanıp arkalı önlü una bulanır. Geniş ve derin bir tavada en az 4 cm yüksekliğinde kızgın ayçiçek yağına atıldığı anda börek gibi kabarır balıklar, hemen alınır ve servis yapılır.
İçi sulu, yumuşacık, dışı börek gibi kabarmış, kesinlikle kurumamış, yanmamış, yağı çekip süngerleşmemiş, mükemmel kıvamda balıklar.

Kaptan diyor, “Ben bundan sonra guppesciyim! Diğer tuttuklarınız sizin olsun!”

 

31 Mayıs - Kırmızılar

Dünkü avımızın kısır geçmesi ile bugün için biraz müdahale gereği duyuyorum. Bizim kaptanın takımları güzel ama, çupra ve benzeri balıklara göre hazırlanmış. E piyasada çupra yokken takımını da değiştirmek gerek. Oturup kendim yapıyorum takımımı. Beden 0.31 mono, köstekler 0.25 fc. Getirdiğim iğnelerin içinden uygun bir şeyler arıyorum. En uygun Owner 50173 no:4 iğnelerimi görüyorum. Bir de iğne düğümlerini fosforlu hortum ve boncuklarla uygun şekilde donatınca takım gelin gibi :thumb:

Bugün aynı saatlerde yola çıkıyoruz. Hedef bu kez mercan. Mercan merası daha yakın, yarım saatlik bir yol, ama ben yine sırtı çekiyorum. Yine yok. Meraya varıyoruz, derinlik 42 mt.

Yaklaşık 20 dakikalık normal bir bekleyişten sonra vuruşlar gelmeye başlıyor. Kırmızılar da…






Bu kırmızılar öyle görmediğim irilikte değil elbet, ama Antalya’da artık bu derinliklerde zor görülen cinsten
Eskiden böyleleri boldu ama düzenli av yapan arkadaşlarımdan aldığım haberlere göre böyle mercanlar artık anca derin suda çıkıyormuş. Marketlerde balık tezgahlarında da abartmıyorum parmak kadar mercanlar gördüm geçen hafta, ağlayacak gibi oldum. Hakikaten mercanı bile tükettik. Burada böylelerine rastlamak çok güzel geldi. Çok daha irilerinin geldiğini duymak da…

İyi kötü çekiyoruz bir şeyler ama su o kadar bulanık ki, takımı toplarken fırdöndü görünüyor, hemen altındaki yemleri seçemiyorum, görüş bir metrenin bile altında. Kıyıdan bu kadar uzakta böyle bulanık bir deniz hakikaten şaşırtıyor ama yapacak bir şey yok. Ava devam…

Yaptığım takım farkını gösteriyor, kaptandan ve babamdan daha sık vuruş alıyorum. Yalnız bu kez de tasmada sorun var. Kullandığım ana misina fazla esnek, bu derinlikte vuruşu iyi kötü hissetsem de tasmada geç kalıyorum ve genelde yemi yediriyorum. Ama yukarıya herkesle eşit balık alabilsem de aldığım vuruşların bolluğunu düşündüğümde en azından yaptığım takım testi geçiyor.



İlk güne nazaran daha bereketli bir av oldu. Yine çok iyi boylarda guppes, oldukça iri boylarda mercanlar ve irice sayılacak izmaritler alarak av tamamlanıyor.

Akşam yemekte bizim kaptan hakikaten sözünü tutuyor, mercanlardan bir tane bile yemeden tüm guppesleri hüpletiyor Kırmızılar bize kalıyor.

 

1 Haziran - Ortasu Keyfi

3. gün planlar aynı. Akşam suyuna kadar aylaklık yapılacak.

Vakit gelince atlıyoruz tekneye, daha marinadan ayrılırken sırtı takımımı hazırlayıp atıyorum. Kaptan takılıyor, “ee usta, o kadar anlattın sırtı maceralarınızı torikleri turnaları, iki gündür motor çalıştığı gibi sallıyorsun gelen giden göremedik daha” Cevabım hazır “balık işi sabır işi”

Bugün hedefte tadı kaptan’ın damağında kalan guppesler ve tadı bizim damağımızda kalan istavritler var Yalnız ben bugün daha da iddialıyım. Çünkü teknede çok dandik bir makinaya sarılı da olsa ip buldum. Ufak bir bot kamışına monte ettim, takımımı ucuna taktım ve işte hazırım. :thumb:


İlk günkünden başka bir boğaz kerterizine gidiyoruz. Burası da iki ada arasında bir akış noktası. Ben ilk atışta çok iri iki guppesi aynı anda çekiyorum. Ardından dipten tek parça mercan alıyorum, ki yolunu şaşırmış heralde, devamı av boyunca gelmiyor. Ardından başlıyoruz istavritlere, bugünküler ilk günden de iri. Vuruşları, asılışları, hafif takımla çekerkenki mücadele müthiş keyifli. Diyorum “bizim Antalya’da bu kadar iri istavrit gelse palamut sanırlar” Ama hakikaten tasmayı vurduktan sonraki mücadele sanki palamut çeker gibi. Kamış U oluyor, makina sarmakta güçlük çekiyor. Guppesler de iri olduklarından mücadelede hiç fena değiller. Büyük zevk alıyoruz.







Bu kez balığımız kısa sürede daha bol. Bu kadar yeter deyip biraz daha erken, güneşin tam batmasını beklemeden dönüş yoluna geçiyoruz.

Son günün son demiri de alındı. Güneş artık denizle buluşmak üzere ufukta…

Her av günü sonunda içimde bir garip boşluk hissederim.
Sevdiğini az sonra uğurlayacak, veda etmek zorunda olan birinin hisleri gibi.
Motor sesinden başka bir şey duyulmaz. Sessizlik, sakinlik vardır aslında.
Gözlerim dalar gider her seferinde, ya teknenin dümen suyuna, ya ufuktaki dağlara, güneşe, belki uzaklarda seyir etmekte olan bir yelkenliye, ya da kıyıda beni boğmak için bilenen, kıs kıs gülerek ellerini ovuşturan şehrin gri beyaz beton bloklarına…
Kitlenir kalır, dalar giderim…




İşte tam o anda “CIRRRRRRRR!” makinenin kalaması feryad etmeye başladı! İrkilerek koptum daldığım uzaklardan. Hemen bulunduğumuz yere baktım, marinaya az kalmıştı ama sahtem burada bir yere takılmış olamaz, balık var bunda
Hemen kamışı kapıp kalamayı biraz sıkıp kısa süren bir mücadeleye giriştim. Ardından pes etti ve paşa paşa gelmeye başladı. Notunu verdim, turna bu, yine koyverdi kendini.
Çıkrık makinayla da sar sar bitmiyormuş bu ip neyse sonunda göründü, dümen suyunun içinden kıvrıla kıvrıla geliyor benimki. Çok iri olmasa da güzel bir turna.





Tekrar atmıyorum bile, marinaya geldik artık. Ama dönüp teşekkür ediyorum Ege’ye, bu güzel balıklarını bize sunduğu için. Hem de en olmayacak zamanda talep etmemize rağmen…

Bir komşumuzun İzmir’den misafirleri olacakmış, balıkların bir kısmını ona götürüyoruz, kalanlar yine keyifli geçecek saatler için bize yetiyor.

Ertesi gün ayrılırken babamlar bir sonraki sefer için sözleşiyor.
Ekim’de nasipse çupralar için döneceğiz. O günlere kadar,

Hoşça kal güzel Ege…..



Not: Yolculuğu motorsikletle yaptığımız için çok az ekipman taşıyabildik. Birçok ekipmanımla birlikte fotoğraf makinem da büyüklüğü nedeniyle yanıma alamadığım eşyalarımdan oldu. Bu nedenle tüm fotoğraflar cep telefonuyla çekildi, düşük kalite nedeniyle özürlerimi iletirim efendim.

Not 2: Tüm avlarda yakalananın çok üstünde sayıda ufak bireyler denize iade edildi.


Güzel Foça







Esnafın maskotu, kısa süreli dostum Charlie, seninle de bir sonraki seferde görüşmek ümidiyle...