GERENCE 15-16.Eylül.2007 Çipura Raporu

YER : GERENCE / ÇEŞME
TARİH : 15-16.EYLÜL.2007
YEM : YENGEÇ, MAMUN, BORU KURDU SÜLÜNES
TAKIM : 3 ‘LÜ DİP OLTASI, BEDEN ASSO ULTA 0,30 , KÖSTEK DİCLE FLORACARBON 0,28 , İĞNE MUSTAD 496 1-2-3 KURŞUN DAMLA 40-50-60
EKİP : BEN EŞİM ve BİRKAÇ ESKİ DOST ve EŞLERİ

15.Eylül ‘de İzmir’de bulunan büyüklerimizin Ramazanlarını kutlamak üzere Alaşehir’den düştük yollara, biraz geç çıktım yola elde olmayan sebeplerden ve Sütçüler/Kemalpaşada nasip oldu orucumuzu açmak..
Dostlar ile hafta içinde program yapılmış sahur ile birlikte yola çıkılacak yemler alınacak avlağa sabah suyunda yetişilecekti. Bir dosttan başka bir öneri geldi ve sahuru beklemeksizin saat 11’de yola çıkılıp gece 1’gibi avlağa varıldı.
Avlakta bizi, geleceklerini önceden bildiğim diğer dostlar karşıladı. Biraz hoşbet muhabbet derken biz kendi kerterezimize geçtik. Hazırlıklar tamamlanmış oltalar suyu bulmuş ziller takılmış ve gecenin karanlığında muhabbet başlamış almış başını gidiyordu.
Ters giden tek şey oltalardan zil sesinin gelmemiş olmasıydı. Sabah suyuna dedik nasipse..
Başladık muhabbete, ama ne muhabbet kırla diyebilirim.
Vakit sahur vakti olmuştu…
Yemekler yendi çaylar içildi niyetlenildi….
Artık gün aharmış etraf seçiliyordu. Konuşlandığımız ilk yerde gece vuruş dahi alamamıştık. Sabah erkenden yemler değiştirildi atıldı, oltalar suya düşer düşmez saldırıyordu yamyamlar..
Olmayacak dedi bir dost yerimizi değiştirelim dedi.. İyiki de demiş.
Ben ve dostum diğer arkadaşlarımızdan ayrılıp az ilerimizde bulunan bir düzlüğe kurulduk. Oltalar tekrar suyla buluştu…
Av yerinde tek başımaydim, dostum oltasını atmış diğerlerinin yanına giderken oltasını bana emanet etti. Bende o sırada kendi takımlarımı yemliyordum birden dostumun oltasının zili çalmaya başladı. Kamışın ucu görmemle tasmalamam bir oldu. Yavru üstündeydi.
O nasıl kafa atma öyle bir sağ bir sol yapıyor aynı zamanda da kafa atmaya devam ediyordu.

Hele benim gibi 1 yıldır işlerden güçlerden vakit bulamayan ve çupra avının zevkini atraksyonunu bilen biri için yaşanması gereken bir andı.
Balığı pek yormak istemiyordum.. Geliş mesafesi yaklaşık 50-60 mt idi çünkü iyi kafa atışından iğneden kurtulma şansı vardı. Biraz hızlı biraz ağır ortası bir rolanti ile kıyıya alıp o endam-ı güzelliği önümde huşu bulunca dünyalar benim oldu... Hatta gece İzmir’den Alaşehir'e dönerken dahi yolda etki altında idim. O nasıl vuruştu nasıl kafa atıştı diye kendi kendime düşündüm dü…

Murat kardeşimin ikizleri...sanki aynı tornadan mı çıktınız mübarekler, sen gel ikili takıma zıpla.... Eeee nasip işte....Tabii bunda eşinide payı var. Yengemiz kendi elleri ile yemleri seçti eşi Murat’a verip iki kişilik ailesine yetecek iftar soflarlarını süsleyecek balıklarını almışlardı.

Ardından gelen palaz çipura, kaba lidaki ve lidakiler günümüzün güzel geçtiğinin işaretidir. Ekip olarak içimizde tutmayan bir tek eşimdi herkes nasibini aldı. Eşim çok çaba gösterdi fakat nasibin önüne geçemiyoruz. Artık bir dahaki sefere diyorum .