Yıl 2002 veya 2003, yer :İzmir/Çeşmealtı, Üç arkadaşız yaş hepimizin 13-14 civarı teknelerin bağlandığı sakin bir meradayız. Set olduğu için dalga falan yok. Sonradan kazılıp derinleştirilen bir yer. Sabah saatleri. O dönemde acayip kefaller cirit atıyor teknelerin aralarında o bölgelerde. Bizde takmışız kefallere ilk defa kıbrıs oltasını öğrenmişim ekmeği sarıyorum (sararken 10 iğneden 8 ini parmaklarıma saplamayı ihmal etmiyorum) fırlatıyorum 8-10 metre ileriye. Bir yandanda diğer iki kişi benimle alay ediyor. Balıkta sessizliğin önemli olduğunu onlara anlatıyorum sürekli ama gıcıklık olsun diye benimle uğraşıp ses çıkarıyorlar. Neyse ben size sorarım sonra diyorum. Aradan 3-5 dakika geçiyor ki birden yukarıda bir silüet beliriyor bizim bulunduğumuz teknenin üzeri tenteli eğiliyorum bakıyorum. Bir baba martı Hemide kahverengi desenli dev cüsseli bir hayvan. Ayhan bağırıyor: "olum çabuk taş at ekmeğe dalacak." Etrafıma bakıyorum taş ne gezer teknedeyiz. Taş alabilmek için iskeleye zıplamam gerek. Demeye kalmıyor dalıyor bu benim ekmeğe. İçimden eyvah diyorum gitti olta misinayı koparıp gidecek 1 lira verdim ben o kıbrısa . Ama aklıma yakalanabileceği gelmiyor. Birde bakıyorum o 10 iğneden biri hayvanın gagasına saplanmış hayvan suda çırpınıyor. Başlıyorum çekmeye koca martıyı. Çekiyorum çekiyorum alıyorum tekneye.(Küçükken baya korkusuzmuşum ) Hiç korkusuz tutuyorum o sivri gagayı bakıyorum iğne burun deliğine doğru içe saplanmış. Uğraşıyorum çıkaramıyorum. Birinin hayvanı tutması gerek. Kafamı arkaya çeviriyorum Ayhan ile Gökhan teknenin uç tarafına doğru sinmiş motorun arkasında saklanıyor. "olum gelin bir el atın hayvan ölecek tutunda çıkarayım iğneyi diyorum" ama bizimkiler korkudan ve şaşkınlıktan hareket edemiyor. Bir ara kafamı kaldırıp tentenin üzerine bakıyorum onların korkusunu paylaşmaya başlıyorum. Tepemizde onlarca martı bağrışa bağrışa dönüyor. Tente olmasa bizde olmayacağız gibi bir düşünceye kapılıyorum. Bize dalacak gibi arada tenteye yaklaşıyorlar. Bu arada hayvan elimde can çekişiyor alıyorum dizlerimin arasına sıkıştırıyorum asılıyorum sonunda iğne bırakıyor. Salıveriyorum hayvanı onunla birlikte bütün martılar voltayı alıyor. Bizde rahat bir nefes alıyoruz. İlk kefal avımdan martı yakalayarak dönmüş oluyorum. O günden sonra yanıma ufak taşlar almadan kıbrıs atmadım. Buda böyle bir anımdı işte paylaşmak istedim. Saygılar...
Evet martı için öyle oldu. Bende üzüldüm. Ama küçük bir iğne deliğinden ölmüş olabileceğini sanmıyorum. Beni güldüren o 2 arkadaşın korkup kaçmaya çalışmalarıydı. Onları martıya dokunmaya bir türlü ikna edemedim. Gerçi kuşun kanat açıklığı bizim o zamanki boyumuz kadardı. Korkmaları normal. Ufak taşlarımı artık eksik etmiyorum. (yanlış anlaşılmasın taşları hayvanın kafasına değil oltanın civarına atıyoruz oda anlayıp ekmeği bırakıp gidiyor)
