Çırptırıvemek....

Ustama " akşam gene sabahladım ama bi kere bile yüklenmedi " dedikçe ustam mutlaka sorardı " yemler gidiyomu du ? " .

Genelde tirsiyi buzlukta ikişerli paketlerde donuk tutar, levreğe giderken en az bir kilo kadarını alırdım yanıma. Gittiğim barınaklara gece yarısını az geçe ulaşır, mutlaka tanıdık olduğum kişilere ait balıkçı kayıklarından birinin kıçına otururdum. Eğer bildik kayık yoksa gittiğim barınakda, sünger minderimi betona koyar iki kayığın arasından avlanmak üzere teşkilatı açardım. O tarihlerde müptelası olduğum ama bırakmak suretiyle son 6 yılda yeniden doğmuş gibi olduğum cigarayı yakar " Allahım bana bu keyfi nasip ettin sana şükürler olsun der " beş dakika kadar ortamı dinler, denizi gözler ve av öncesi hazırlıklarımı kararlaştırırdım. Gariptir ama bu beş dakika bana o gece balık alıp alamayacağımı çoğunlukla söylerdi.

Anlatmakta olduğum yıllarda sahil kasabaları henüz bar çılgınlığı ile tanışmamışlardı ve genellikle el ayak geceyarısını biraz geçince çekilir, teknelerde kafa çekenlerin arada naraları dışında ses kalmazdı ortada, arada sabah erken ağ dökmeye gideceği için kayıkta yatan balıkçıların muhabbetleri yansırdı ama onlarda uzun oturmaz ve günü ağartacağımı bildikleri için " abi ezanda sesleniver bir zahmet deyip " kayığın içine uykuya çekilirlerdi.

Ustam yem gidiyomudu diye sorduğunda evet derdim hiç bırakmıyor küçük balıklar hemen bitiriyorlar yemi.... ustam, levrek o levrek derdi, kurnaz emer yemi sen anlamazsın, çırptrıvecen bak gör nasıl üstünde, taktırınca füze gibi uzucak, sakın yapışma misinaya bırak koyver gitsin gidebildiği kadar....

Bir gün oldu ben ustamın defalarca dediği çırptırıvemeyi becerdim ve gördüm ki levrek yakalamanın esası alıp götürmesini beklemek değil, çırptırıvemekmiş...