Efsane Geri Döndü :)

Çocukluğumun büyük kısmı Çıldır Gölü’nün kıyısında geçti. Göl’ün hemen başındaki köyümüzde en sevilen balık sazandı. Yöremizde “sarı balık” diye adlandırılan sazan balığı suyun temizliğinden ve rakımın yüksekliğinden dolayı gerçekten çok lezzetliydi. O yüzden sazan avcılığım ta ortaokul yıllarına dayanır: Üç ya da dört iğneli el oltalarına iri iri kırmızı toprak solucanlarını öldürüp baştan sona kadar ittire ittire takar, iğnenin sadece dil kısmını açıkta bırakırdık. Başka bir avlanma şekli de bilmezdik. Yemleme falan Hak getire. Hatta yem değiştirirken iğnedeki eski solucanları bile suya atmazdık ki balık onları yiyip doyar da iğnedeki yemlere rağbet etmez. İğnelerimiz en az 3/0 ebatında olurdu. Yine de bir günde 5-10 adet kilo üstü balık tuttuğumuz olurdu. Balık boldu.

Lise, üniversite yıllarında şamandıralı oltayla derelerde kefal vb. balıkları avlamayı öğrendim. Balık etine oldum olası bayılmazdım, ama avcılığına hayrandım.

Sonra meslek hayatı, yaşam gailesi derken 15 yıl kadar balık avcılığından uzak kaldım.

2004’te bir yurt dışı tecrübesinden sonra kendimi hiç olmadığı kadar büyük bir açlıkla yurdumun derelerine, göllerine, denizlerine saldım. Kırmızı benekli alabalık, levrek gibi makbul balıkların avcılığı hevesine kapıldım. 2005 yılında sigarayı bırakınca bu hevesim daha da arttı. İnternetten okuduklarım bu arzumu kamçılıyordu. Kamış-makine, atçek gibi modern tekniklerle avlanmak niyetindeydim. İlk tecrübelerim fiyaskoydu: Alabalık tutacağım diye aldığım kaşıkların bir müddet sonra işe yaramadığını görünce “Yazık bunlara verdiğim paralara!” deyip hayıflandım. Ama sonunda başardım. Atçekle önce tatlısu kefali, sonra kırmızı beneklileri yakalayınca bu metallerin nasıl bu kadar avcı olduklarına hayret ettim.


2010’da forum aracılığıyla Nuri Abi (Balli) ve onun vesilesiyle zamanla ekibimizin diğer elemanlarıyla (Ilıcalı Ahmet, Ballı Mesut, Lookman, İsmail) tanıştım. Bu tarihten itibaren neredeyse tek hedef balığımız göllerdeki gökkuşağı alabalığı idi. Geçen yıla kadar alabalık göllerde gerçekten çoktu ve şamandıralı oltayla, kaşıkla gerçekten çok zevkli, bereketli avlar gerçekleştiriyorduk.



Ancak geçen yıl her şey tersine döndü. Neredeyse bütün avlaklarımızda çeşitli sebeplerle (yanlış avlanma, çevre kirliliği vs.) gökkuşlar buharlaşmıştı. Zorunlu olarak hedef balığımızı değiştirdik. Tekrar sazana döndük. Yöntemimiz basitti: Gölü makarna veya mısırla yemle ve sarı boncuklu dip takımlarını suya atıp bekle. Böylesine basit bir yöntemle öylesine etkileyici avlar yapmak benim için bir inkılaptı. Yöntemi bize öğreten Nuri Abiydi. Ancak boncuğun türü ve bağlanma şekillerinde ben çeşitli değişiklikler yaptım.



İşte “Kara Olta” efsanesi böyle bir zamanda doğdu. Bu benim üzerinde Trabucco 0,35 lacivert misina sarılı Okuma Longbow baitrunner makinem ile 3,5 metrelik SilverStar kamış kombinezonumdu. Bahardan başlayıp geçen kışın en ölü zamanlarına kadar avın en verimsiz olduğu günlerde dahi bu oltanın çoğunlukla bir vukuatı olurdu. Herkes sabahtan akşama oltanın başında pürdikkat beklerken ben yemek yapar, çay demler veya uyurdum; fakat günün sonunda livarında balık olan hep ben olurdum. Artık Kara Olta bir kült hâline gelmişti. Ne zaman öğle yemeğine otursak Lokman Müdürüm ya da Nuri Abi (Ahmet Abi ile İsmail avlanma şekli sazana dönünce neredeyse bizi terketmiştiler.):

== Şimdi Hoca’nın Kara Olta cırlamaya başlar. Adam yemeğini yer, ardından balığı hazır, derlerdi.

Ramazandan itibaren Kara Olta’ma bir şeyler oldu. “Sen nasıl bilim adamısın? Hurafelere inanıyorsun.” diyeceksiniz belki ama bence nazara geldi. Haftalarca Kara Olta’m skor itibarıyla diğer oltalara mağlup olarak eve dönüyordu. Hayır, balık gelmiyor değildi. Genelde balığın uğradığı ilk olta yine Kara Olta’ydı ama her gelen balığı kaçırıyordu(m). Kuvvetli bir nazar girmişti Kara Olta’ya. Okuyup üflemeler kâr etmiyordu.

Bu esnada büyük sazanlar yakalama hevesine kapıldım. Boncuğa genelde 1-5 kg. arası balıklar geliyordu. Oysa ben 5 ve onun katları ağırlıkta balıklar istiyordum. İnternet araştırmalarım neticesinde boiliye geçmem gerektiğine karar verdim. Boililerimi kendim hazırlamalıydım. Kendime göre özel formüller oluşturmalıydım.

Denemelere başladım. İnternetten aldığım bir formüle çeşitli ilaveler yaparak kendi boililerimi hazırlıyordum. Daha ilk avımda güzel netice aldım: Günün en büyük balığını boili ile yakaladım ve büyük olduğu belli bir başkasını da kaçırdım. Ancak boililerimin bir sorunu vardı: Çatlıyorlardı. Bunu da yine internet sayesinde çözdüm: haşlamak yerine fırınlamak... (İnternette yazdıklarıyla bu ender bilgilere ulaşmama vesile olan o tanımadığım insanlara selam olsun. Hepsine gıyaben çok teşekkürler...)

O güne kadar tutmadığım büyüklükte bir aynalı sazanı yine boili sayesinde tuttum: 6 kilo 700 gram.



Ancak Kara Olta’mın bütün bu avlara somut bir katkısı yoktu. O her defasında bir veya iki balık kaçırarak günü tamamlıyordu. Azmettim, nefesimin kuvvetiyle sonunda nazarı yendim. Nihayet geçen hafta Kara Olta yeniden naralandı: Heheyyyyttt, efsane geri döndü. Günün tek balığı, takriben 3 kiloluk bir doğal sazan onun hanesine yazıldı.

Bu hafta sonu sazanlarının bolluğuyla meşhur bir avlağımızda idik. Birazdan lüzumsuz Oltulu bir adam yanımda bitiverdi. Nuri Abiyi, Lokman Müdürümü yoklaya yoklaya gelip benim yanıma çıkmıştı. Tabii malzemeci başı benim ya (!), bizim ekibin elemanları ellerindeki boililerin menşeinin ben olduğumu buna söylemişler :

==Bizim uşakhlar 4-5 tene ganca getürmişler, ama yem getürmemişler. Siz de var mıdur? Ne takiyersiz?

Boilileri yaptığım hamurdan yumruk kadar ayırmıştım, yarısını bölüp buna verdim.

== Bu özel bir hamur, suda erimir, he mi?
== He!

Başımdan def edeyim dedim, ama yılanın sevmediği ot burnunun dibinde bitermiş, geçip hemen sağımda çoluk çocuk olta atmaya başladılar.

Av bereketli gidiyordu. Günün ilk balığını ben aldım (Kara oltayla değil ). 2-2,5 kg’lık bir aynalı idi. Oltulular ben “Küçükmüş!” diyerek sazanı çekerken “Oooo, kocaman!” diyerek imrendiklerini belli ediyorlardı.

Biraz daha uğraşıp bu işin kendilerinin harcı olmadığına kanaat getirdikten sonra çekip gittiler. Gittiler ama yine nazar aldık, iyi mi? Biri Kara Olta ile olmak üzere dört balık kaçırdım. Balıklardan üçü oltayı kırarak gitmişti. “Nasıl olur ya?! Ben daha önce 0,20’lik misinayla üçlü dip oltasıyla bir sürü balık tutarken şimdi 0,30’luk misinalarım tek kancayla soğan gibi doğranıyor.”
Öğle yemeğinden sonra Lokman Müdürüm benim aynalı ayarında iki tane balık aldı. Onun oğlu, ekibimizin yeni elemanı 6 yaşındaki Keyem (Kerem) tutulmuş balıklarla oynuyor; ben oltaların başında kaçan balıklara vahlanmakla ve kırılan takımlarımı onarmakla meşgulüm. Oltaların hepsini onarıp dizdim, Kara Olta’ma sessizce üç Felag, üç İhlas okuyup üfledim. Vay sen misin üfleyen? Nefesimin gücüyle bir baktım Kara Olta’nın ucu suya yapıştı. Dayama çubuğundan göle doğru kaymakta olan Kara Olta’nın tutamağından son anda yapıştım. Tutmamla birlikte bir “cırrrrrrrrr” sesi başladı ki sormayın. Sanki oltaya bir sürat teknesi takılmış, makaradaki bütün misinayı son sürat boşaltıyordu. Lokman Müdürüm:

== Hocam, bu büyük balık, kalomanın bu şekilde boşalması normal değil!
== Olabilir. Ya büyük balık ya da balık yandan takılmış.

30-40 metrelik bir depardan sonra sazan bir duraksadı. Ama çekmek ne mümkün! Sanki oltanın ucu bir kütüğe takılmış. Kalomayı az sıkıp doldur boşalt yaparak yora yora bunu çekmeye başladım. İyice açıklarda bir su üstü yaptı. Balığı uzaktan gördüm ve:

== Evet, yandan takılmış. Yoksa böyle su üstüne çıkmazdı, dedim.

Yanılmışım, biraz kıyıya çekince baktık ki kocaman bir şey. Lokman Müdürüm balığın başını kepçeye soktu. Ama balık kurtulup tekrar açığa bastı. Epey uğraşarak tekrar kıyılattık tekrar kepçe hamlesi ve tekrar açığa... Allah’tan balık sağlam takılmış, yumruk kadar ağzıyla kancayı iyice yutmuş, yoksa onu kaçırmak işten bile değildi. Sonunda kepçeye sığmayacağını anlayarak Lokman balığın yine başını kepçeye sokmasını fırsat bilip kulağına yapıştı. Aman Allah’ım! Bu ne?! Lokman başından, ben karnından tutarak balığı kıyıdan uzaklaştırdık. Sevinç naraları atıyorduk, bir yandan da bağırıyorduk:

== Nuri Abiii! Gel! Kocaman bir şey...

Nuri Abi bütün bunlar olurken bizden uzakta, olaylardan habersiz... Bir ara Kerem’i göndermiştik çağırması için. Kerem “Çok büyük bayık!” demişse de o Kerem’in 200 gramlık sirazlara da büyük dediğini hatırlayarak işi ciddiye almamıştı. Geldi ve o da afalladı:

== Ola Hoca, n’ettin sen?!






Balığın başına geçip hatıra fotoğrafları çektirdik.







== Kerem balığın yanına uzan, öyle fotoğrafını çekelim.
== Isıyıy, ısıyıy.
==



Keyem:

== Bu bayık, benim oysun mu?
== Olsun ulan. Senden kıymetli mi?

Babası:

== Ama oğlum, olur mu?! Bu hocanın tuttuğu en büyük balık. Bunu kendi evine götürmesi lazım!

Baktım Keyem ısrar ediyor, balığı ikiye böldüm:

== Yarısı sana, yarısı bana...

Aylar sonra Kara Olta’mın dönüşü muhteşem olmuştu. “Maşallah!” demeyi unutmayın

NOT: Balığın ağırlığı 13 kilo 100 gram, boyu 94 cm.

 

Tebrik ederim Maşallah

 

Hey maşallah

 

Baştan sona soluksuz okudum, görsellerle birlikte anlatım sanki videoya dönüştü zihnimde Tebrikler, bravo, maşallah, daha ne denir ki?
İç sularımızda halen böyle balıkların avlandığını görmek gerçekten çok güzel.
Bereketli nice avlarının devamına abi.

 

Hey maşallah be. Kurbanlık kuzu mübarek. Boili tarifini de ayrıca bekliyoruz tabii.

 

tebrikler... balık çok güzel ,anlatımda bir okadar güzel elinize sağlik niceleri rastgelsin

 

Epeyidir böylesi rapor okumamistim. Cok buyuk zevk aldim. Anlatim, balik muhtesem. Tebrik ediyorum hocam

 

Maşallah. Efsane bir anlatım, efsane bir av, tebrikler.

 

Anlatımda ki emeğinize sağlık...

 

Harbiden efsane geri dönmüş. Ne güzel bir anlatım, çok keyifle okudum.
Eline emeğine sağlık Muharrem abi. Balık için denilecek şey, maaşallah. Süper bir aynalı gerçekten.

2. fotograftaki şapkanın takılış şekliyle, aklımda; "Karayip Korsanları - Kara Oltanın Laneti" başlığı canlandı nedense.

Daha nice güzel avlar dilerim.

 

Tebrik eder devamını dilerim

 

== Abi, hele söyle bene, bu olta ile nasi av yapacam, gurşuni nasi fırlatacam?

== Onda ne var gardaş. Ambu gamişe makineyi takacan, makineye misinayi saracan, ucuna gancalari bağliyacan, aha bu yarım kiloluh gurşunu da dahdın mi; ahan sene olta. Sora alacan elen, var guvvetinnen assılacan. O zeten gendisi şah-şah-şah çıhar yerinden, gurşun da oh gibin fırlar gider. Ver bahim bene bir üccüz pangınot, hadi heyirli olsun. Rasgelir inşallah en galangotor balıhlar.:thumb: reeling

== Ula hele dur, bu sefer malın gözüne vurduh herhalım. Savulun balıhlar meherrem gelir. Geddiğız gündür oğlum, heş şansız galmadi!mrsparkle

Üş guruşluk malzemeyi üşyüz gaymeye kakalıyan herifin dediklerini birebir-harfiyyen uyguladın. Aynen dediği gibi yapdın. Vardın gölün kenarına. Önce yaradana sığındın, ardından savurdun gamışi. Gurşun geddi ta fizana, kamışın bir parçasi da irana.:laughing: “Ola ne voldi bele buna?idk ” demeye galmadan, elinde galan gamışın sapıni da makineynen barabar vurdun bir gayanın böğrüne. Sen de rahat, balıhlar da, olta da...banghead

Ama pes etmedin tabi. Azimle, bilgiyle, ustalığın merdivenlerini tırmandın. Hele bah!? Baitrunner, boili, ve dahi kaloma. 2,5 kg lik aynalıyı küçük saymalar, at-çekle alabalık avları ve nihayet Kara Olta Efsanesi hayat bulmuş oldu.



Hey gidinin hocasi! Neredeen, nereye? Ola Hoca, essah ele n’eyiddin sen?!

Maşallah gözüm, kırkbin kere maşallah!

 

Teşekkür ederim. Daha iyileri size gelir inşallah.

 

Teşekkür ederim. Size de rast gele!

 

Teşekkürler sevgili Mehmet,
Beğenmene sevindim. Kuru kuruya fotoğrafları verip "Şu tarihte şöyle balık yakaladık." demektense olayı hikâye edeyim dedim. Zira av hikâyesini teferruatlarıyla okuyunca insan o anı yaşamış, ava iştirak etmiş gibi oluyor. Yoksa fotoğraflar her yerde var. Hem de daha alası...

 

Teşekkürler Sinan. Hakikaten bu boili tarifi kanaatimce büyük balıklar çekiyor. Tarifi şöyle:
2 bardak buğday unu
1 bardak soya unu
1,5 bardak mısır unu
1/2 bardak irmik
1 bardak civciv yemi
1 kaşık süt tozu
1,5 kaşık zeytin yağı
1 kaşık ayçiçeği yağı
30 damla anason yağı
3 yumurta
1/2 çay kaşığı sarı gıda boyası
1 kaşık yoğurt
1 bardak peynir suyu

 

Teşekkürler Timur. Beğenmene sevindim. Balığın şanına yakışır bir anlatım olsun istedim. Zira kendileri hem benim hem ekibimizin rekor balığı.

 

Teşekkürler Sevgili Roy. Bir iki kıytırık cümle altına fotoğraflar bana çok zevk vermiyor. Hikâyesiyle beraber olunca insan o anı yaşamış gibi oluyor. Hatta kendim bile eski raporlarımı dönüp tekrar okuduğumda o anları tekrar yaşayarak mutlu oluyorum. Bu biraz da geleceğe yatırım: Yaşlanıp balığa gidemediğimiz zamanlarda okur "Biz de bir zamanlar böyle zevkler yaşamıştık. Ne günlerdi be!" deriz artık.

 

Teşekkürler Murat. Balığın ve avın şanına yakışır bir anlatım yapmaya çalıştım. Beğendiyseniz ne mutlu bana!

 

Sizin de okuyan gözleriniz dert görmesin. Teşekkürler...