Sabah hava kapalı olmasına rağmen güzel rüzgar yok .Ve bizim istikametimiz yine kuzgun.İlk vardığımızda balık için her şey uygun olmasına rağmen yaklaşık bir saat sonra rüzgar hiç esmemiş ,dalgada hiç oluşmamış gibi biri kıyıyı biri yüzümüzü gözümüzü sırtımızı dövmeye başladı.öğlene kadar toplam altı kişiyiz tuttuğumuz balık sayısı 12 bunların 4 tanesi gökkuşağı alabalığı gerisi yenecek kadar büyümüş 18-20 cm boyunda gümüş.Zaten bundan fazla büyüğüne rastlamadım kuzgunda.Ve biz bu gün sezonun göl başında ilk balığını yemeye niyetli idik .Daha önceleri ne kadar gümüş tutarsak tutalım boyları ne olursa olsun suya iade ettiğimiz halde bunları yiyecektik başka çaresi yoktu çünkü alabalık çıkmıyor çıksa bile aldığımız gümüşler kadar bile olmadığından eğer çok kötü yakalanmamış ise (ki bir iki tane böyle olduğu için suya bıraksak ta yaşamayacağı için aldık)Alabalık vahşi olduğu kadar nazik bir hayvan eğer fazla örselenmiş ise ve siz onu suya bırakırsanız az sonra suyun yüzünde dalgalara karışmış ölü vaziyette gelip önünüzden geçiyor.Ve o an içiniz cız ediyor keşke bırakmasaydım diye .Balık sayınızı artırmak için değil bu endişeniz…Öğlenden sonra akşama kadar tek tük alabalık tuttuysak ta bayağı küçük oldukları için salıverdik .Abartmıyorum günü şampiyonu bizim edoçtu eve dönerken hemen herkesin ali boşken onun bir adet 250-300 gr kadar alabalığı 3-4 tanede iri gümüşü vardı. Öğlen oldu saat bir gibi koyulduk işe balıkları temizledik ve ateşi de yaktıktan sonra gerisini tahmin edersiniz artık ne yalan söyliyim Gümüşlerin tadı gökkuşağı alasından daha lezzetli idi.olurda yemedi iseniz bir deneyin
Gerçekten güzel bir av maceranız olmuştur, kuşkusuz bizde zaman zaman gümüş balığı yeriz şahsen temiz bir suyu olan baraj gölünün gümüş balıklarını sazana tercih ederiz
tebrikler... Bir iki ayrıntı da ben ekleyeyim: O günkü avımız daha önce gittiğimiz avlakta gerçekleşecekti. Ancak yolda giderken anlık bir kararla “aynalıkaleye” gidelim dendi. Gittik, aynalıkale bir kartal yuvası mübarek. Baraj gölünün kıyısına tepeden bakıyor. Köyün aşağısında gölün yarısına kadar inen yol kuzeyde kalması nedeniyle karla kaplı. Gitmek mümkün değil. Kısa bir fizibilite yaptık. Köyün içinde arabayı bıraktık. Çaprazlama bir şekilde dağ, bayır, tepe inmeye başladık. Aşağıya yuvarlanmamak elde değil. Aynı yerleri dönüşte tırmanarak çıkmamıza rağmen gördük ki aşağıya inişte pek öyle rahat değilmiş. Resmen fren yapa yapa inmek durumunda kaldığımız yerler vardı. Ayaklarınıza kramplar giriyor, boynunuz tutuluyordu. Yaklaşık 2 km tepe-taklak yol yürüdük. Sağ salim kıyıya vardık çok şükür. Balık faslını sağ olsun birader anlatmış. Ben rüzgârdan bahsedeyim. Dün gün boyu kendimi toparlayamadım. O gün yediğim rüzgârın etkisi hala üzerimde. Sanki dayak yemiş gibiyim. Neyse, bugün bir hafifleme var durumunda. Her yönden O kadar rüzgâr vardı ki, en kuytu sayılabilecek koylarda dahi ağzımız burnumuz toz toprak doldu. Göl sanki o gün inatla çalkalandı, çırpındı. Hadi gidin, neye geldiniz der gibi suratını astı durdu. Biz ondan da inat, direndik. Direndikte ne oldu. Tabiî ki kuzgun pes etmedi, hava kararmaya yakın oradan ayrıldığımızda hala çılgınca kıyıları dövüyor ve homurdanıyordu. Ancak yine o gün, o ortamda sezonumuzun ilk balık sofrasını kurma şansımızı bulmuştuk. Tatlısu gümüşü ile birkaç gökkuşağı alabalık soframızı süsledi. Tereyağında kızaran balıklarımız, tadından yenmez bir lezzette idi. O gün hiç balık almadım. Limit altı saydığım iki adet alabalık ile 8-10 adet gümüşü geri saldım. Kuzgundan yukarıya çıkışımızda rastlayan davar sürüsü içerisindeki o keçi bana dönerek (ben hissettim) şöyle dedi: İyi ki aklınız yok. Allah size akıl fikir versin. Yahu birader, azıcık akıllı olun, akıllı… -senin aklın varsa, kendine sakla belki lazım olur dedim ama, pas vermedi tabi. En sondaki resim akşam dönüşünde uğradığımız Ilıca ilçemizde bir kahvehane önü. Günün yorgunluğunu biraz olsun hafifletip yolumuza devam ettik. Akşam çayı, yanında bisküvi. –bilmem hiç yemiş misiniz?- Yukarıda tatlısu gümüşü deyince aklıma geldi fakat bu faslı mecburen en sona almak zorunda kaldım. -Bundan sonrası konu haricidir. Anı niteliğinde bir sunu olacak- 3 yıl önce istanbulda galata ve boğaz civarında istavritleri iştahlı iştahlı çeken çaparicileri görünce, biraderle ben hayretlerimizi gizleyememiştik. Bizim burada ufaklığından dolayı “böcük” dediğimiz ve bunları yakalayıp alanı müstehzi bir eda ile küçümsediğimiz boydaki balıkları, meğerse bazen millet koskoca denizde dahi bulamıyormuş. Laf aramızda o gün İstanbul balıkçılarına bayağı bir gülmüştük. “hele bah bah, koskoca adam bu denizde bula bula bunu bulmuş, mal bulmuş mağribi gibi de seviniyor. yok arkadaş bu iş bizi bozar.” demiştik. Birde, haliçte ekmek içinden yem yaptık üç köstekli dip oltasına. Nerde bizde boru kurdu, sülünez, karides. Vira bismillah dedik. Kıyıdan saldık oltayı. Ne gelse beğenirsiniz. Kargacık burgacık tuhaf şekilli kaya balıkları. Yani “hepten böcük” Bunlarda ne kardeşim sal gitsin geriye diyip, gönderdik halicin sularına. Ertesi gün carrefourdayız. balık reyonunda bizim kaya balıklarını görünce sayın hüseyin alp ustamızın tabiriyle “nakavt” oldum. Üstelik çok daha küçüklerini tezgâha dizmişler ve de oldukça yüksek bir ücretle satışa sunulmuş. Bizim tuttuğumuz trofe kaya balıklarına nazire yapar gibi o küçücük balıklar öylece durmuş bize bakıyor. Allah Allah, ya bu nasıl iş arkadaş. Bu işte var bir yanlışlık ama nerde?
