Lutfen Dikkatle Okuyun: Tehlikeli Lüfer Avi Raporu

(DEVAM)

24 Kasım cuma günü öğleden sonra merhum İlhan abi beni aradı.. Epeydir lüfere çıkmadık, yarın lüfere gidelim, dedi.. Erken gidelim, öğle saatlerinde çıkarız, biraz levrek için kaşık çekeriz, sonra da yemlik istavrite çıkarız, gece de lüfere atarız, dedi... Benim yarın fabrikaya uğrama durumum olabilir, yarın erken gelmeyebilirim, dedim. Şeytan dürttü herhalde, cumartesi sabahı kalkar kalkmaz İlhan abiyi aradım, fabrikaya gitmekten vazgeçtim, gidelim, dedim. 15 dakikaya kadar hazır olurum, dedi. Ben hemen onu almaya gittim. Eşiyle malzemeleri indirmişlerdi. Onları arabamın bagajına yerleştirdik. Sonra sitenin sığınağında duran onun 9,9 yamaha motorunu da apartman görevlisinin yardımıyla arka koltuğa yerleştirdik. Çorlu'dan kahvaltı için biraz poğaça ve su böreği alarak yola düştük.. Hedef Yeniçiftlik... Saat 10.00 gibi Çorlu belediyesinin personeli için Tredaş'tan kiraladığı, kamp yerindeydik. İlhan Abi orada bırakılan, avlanmak için izin aldığı emanet bir tekne bulmuştu. Ama teknenin ıskarmozları ve kürekleri yoktu. Bekçiye orada bulunan eski bir badana fırçası sapından ıskarmoz yapmasını söyledi. Biz de bu arada İlhan Abi'nin 1-2 km. kadar uzaklıktaki karavanından çalınan teknesinin küreklerini almaya gittik. Çay, kahvaltı derken vakit biraz ilerledi. Herhalde saat 11.00 gibi tekneyi bekçinin de yardımıyla denize indirdik. Iskarmozları ve motoru monte ettik. İlhan abi'de ayakkabı, bende çizme olduğu için, o önceden tekneye çıktı. Ben de bekçi ile tekneyi iterek biraz daha kumdan kurtardıktan sonra binmeye çalıştım. Sadece ben 96 Kilogram olduğumdan tekne yattı, ben denize düşünce de doğruldu. Biraz su aldı, çizmelerim de su doldu tabii... Bindikten sonra, kıyı sığ olduğundan biraz kürek çektik, yeteri kadar derine gelince de motoru çalıştırdık. Su dolduğundan çizmeleri 10-15 dakikada zorla ayağımdan çıkarabildim, çünkü su dolu çizme vakum yaptığından kolay çıkmıyordu. Yedek ayakkabı ve çorap da olmadığından ava çıplak ayakla devam etmek zorunda kaldım. Belki bu olay benim hayatımı kurtardı. Çizmeler ayağımda olsa, tekne alabora olup battıktan sonra onları çıkarmak kesinlikle mümkün olmazdı. Tabii benim kıyıya ulaşmam da. Bu arada motor uzun süre çalıştırılmadığından, su soğutma devir-daim mekanizmasının çalışmadığını fark ettik. Motoru durdurduk ve bir tel yardımıyla su tahliye deliğini açtık, düzeldi. Hava çok sakin deniz çarşaf gibiydi. Yeniçiftlik'ten Marmaraereğlisi yönüne doğru kıyıdan 100 -150 metre uzaklıktan ve kıyıya paralel olarak kaşık çekmekle başladık. Herhangi bir vuruş alamadık. Sonra yemlik istavrit için açılmaya karar verdik. Burada istavrit oldukça derinlerde ve uzakta vuruyordu. 50-60 metre derinliklere geldiğimizde bol olmasa da tekleme istavrit almaya başladık. Bulunduğumuz yer derin olduğundan çapa atamıyorduk. İstanbul yönünden, Tekirdağ yönüne doğru olan akıntı kısa sürede bizi bir kaç kilometre Tekirdağ yönüne doğru sürüklüyordu. Motoru tekrar çalıştırarak bir kaç kez ilk vuruş aldığımız yere dönmek zorunda kaldık. Sonunda tuttuğumuz 20-25 civarındaki istavritin yem için bize yeteceğini düşündük ve istavrit avını bıraktık. Akıntı nedeniyle yaptığımız gel-gitler epey zaman kaybettirmişti. Saat 15.30-16.00 arasında denize ilk açıldığımız yerin karşılarında ve 7 kulaç civarındaki derinliklerde lüfere zoka atmak için hareket ettik. Tasarladığımız yere geldiğimizde ölçüm yaptık ve çapamızı attık. Hava kararmaya yüz tutmuştu. Denize çıkarken kenarda yaşadığımız küçük kaza nedeniyle lüks lambasının gömleği düşmüştü, cebimdeki yedeğiyle değiştirdik ve lambayı yakarak ıskarmozlardan birine bağladık. Zokalarımızı, yemlerimiz hazırladık ve aşağı saldık. Saat 20.30'a kadar herhangi bir vuruş alamadık (küçük balıkların yemi tırtıklaması hariç). İlhan abinin oltasına bir vatos (veya keler) takıldı onu kesti attı. Balık vurmayınca daha geç saatlerde çıkmak üzere 20.30'da dönmeye karar verdik. Bana çapayı toplamamı söyledi, o da motoru çalıştırmak için hazırlayacaktı. Sol arka taraftan eğilerek herhalde motorun pervanesini falan kontrol etmeye çalışıyordu. Bende sandalın burun tarafına diz çöküp çapa ipini tuttum. Ama bu arada tekne sola yatarak denize ters kapaklandı. Biz de suya düştük. Tabii olayın şokuyla biraz panikledik. Teknenin yan ucundan tutabildik. Ben tekneyi çevirelim dedim. Çünkü kıyıya ulaşmamız çok zor ve karanlıktı. Kıyıya mesafemiz 3 - 3,5 km kadardı. Ama İlhan abi; "boşuna uğraşırız, tekne az sonra batacak, üstünde ne fazlalık varsa at, yüzerek çıkabilirsek kurtuluruz dedi. Allahtan ayağımda çizmeler yoktu. Yüzmeye başladık. Ama hiç umudum yoktu. Günde 2 paket sigara içiyordum ve deniz çok soğuktu. Tahmini olarak yolu yarıladığımızda İlhan abi benden 40 -50 metre ileride yüzüyordu. Üstelik o sol tarafa, ben de sağ tarafta gördüğüm parlak bir ışığın daha yakın olduğunu düşünerek sağ tarafa doğru yüzüyordum. Biraz da o zaman panikledim, İlhan abi çok iyi bir yüzücüydü. galiba ben çıkamayacağım diye düşünmeye başladım. Ama yüzüş tempomu da bozmadım. Suyun üzerinde ne kadar canlı kalabilirsem şansımı o kadar daha fazla arttıracağımı düşündüm. Hızlı yüzmekten kaçındım. Belki kıyıya yaklaşan bir gırgır bizi görebilirdi. Yada lüfere aynı bölgeden çıkan birileri olabilirdi. Kıyıya yaklaştığımızda akıntı kendini daha fazla hissettirmeye başladı. Vücut sıcaklığının da düşmesinin etkisiyle artık çok zor ilerliyorduk.. O nedenle, ben de İlhan Abiye yetiştim. Bu kez ben 30-35 metre kadar solda kaldım.. İlhan Abi, 300 metre falan kaldığını söyledi, ben de 500 metre vardır, diye tahminde bulundum. Bir süre daha bitkin halde yüzmeye devam ettik... İlhan Abi 30-40 metre benden geride ve sağda kaldı... Fakat akıntı ve çırpıntı artmıştı. Biz de çok yorulmuş ve üşümüştük... Su üstünde kalmakta bile zorlanıyorduk ve ölümü o zaman hissetmeye başladım. O kadar yolu gelip 100-150 metre yakında ölmek... Bu arada küçük dalgalanmalar nedeniyle ben su yutmaya ve batmaya başladım.. İlhan Abi de arkadan "su yutmamaya çalış" az kaldı, diye bağırıyordu. Gücümü biraz toplayıp tekrar suyun üstünde tutunmaya ve yüzmeye çalıştım... Ama korku sarmıştı. Sonra kıyıdaki sitelere doğru "imdat" diye bağırmaya başladım... İlhan Abi de bağırmaya başladı, bir taraftan da yüzmeye çalışıyorduk... Sesimizin yankısı tekrar bize dönüyordu... Hiç o kadar gür sesim çıkacağını sanmıyordum... Artık son umutları da tüketiyorduk.. Soğuk kemiklerime kadar işlemişti... Sonunda kıyıdan güçlü bir ışığın bizim yöneldiğimiz tarafa doğru hızla hareket ettiğini görür gibi oldum... Bu arada bağırıyordum. Birileri sesimizi duymuştu galiba... Son bir gayretle bağırmaya ve yüzmeye devam ettim. Karşıya gelenler ışığı bize çevirdiklerinde kıyıya 100-150 metre kadar uzakta olduğumu anladım. Bunun 35-45 metresinin boyu aşmayacak kadar sığ olduğunu biliyordum. Bağırmayı kesip canımı dişime taktım. İlhan abinin de sesi gelmiyordu... Yüzerek geldiğini sanıyordum... Gelenler sitenin bekçileriymiş... Kıyıda bekliyorlardı. Ayaklarım yere değdiğinde dikilmek istedim. Ancak güç kalmadığından dikilemiyordum.. Sudan çıkan gövde korkunç biçimde ağırlaşıyor ve takat kalmamış ayaklarım tamamen çaresiz kalıyordu. Sığ yerde su yutmaya başladım, ama emekleyerek kıyıya yanaştım.. Bekçilere arkadan arkadaşımın geldiğini söyledim. Işığı ileri yönelttiler, seslendiler, ama ne ses, ne bir kıpırtı vardı... Sudan çıktığımda çenelerim daha hızlı takırdamaya başlamıştı. Hemen jandarma ve sahil güvenliğe haber verdiler... O arada gelen ambulans da beni alarak hastanenin yolunu tutmuştu... Hastane acilinden çıkınca tekrar kıyıya gittim... Aramalar sabaha kadar sonuç vermedi. Sabah 09.30-10.00 civarı balıkçılar kenarda bulup sahil güvenliğe bildirmişler... Daha sonra adli tıbba götürülmüş.. Su yutmadığı söyleniyor... Sonuç adli tıp raporundan sonra anlaşılacak... Kendisine Tanrı'dan rahmet diliyorum...

Özet bir şeyler yazmak istiyordum. Ama beceremedim, yalınlaştıramadım, aldı, yürüdü... Affola!


Saygı ve sevgilerimle,

Timur YILMAZ (Çorlu/Tekirdağ)