BAITCASTING Yakala-Bırak Turna Av Raporum ve Videosu

Tam anlamiyla sportif bir balikcilik ornegi, ben bu forma butur deneyimleri paylasmak icin katildim.

Size ve sizin gibi dusunenlere selam olsun.

 

merhaba,
ilk olmasamda son olmayacağımı biliyorum
değerli yorumlarınız için çok teşekkür ederim,

 

aynen dediğin gibi Hakan,
biraza yorucu oldu ama değdi,
tam 2 kişiye göre yapılmıştı organize ama olmadı kısmet değilmiş,
şimdi murat'ın sözü var komple video ve kürek çekecek aynı anda

 

ızdırap ne kelime kadem,
resmen belli bir süre sonra acaba kepçe fobisi başlıyor,acaba kullanmasam mı demeye başlıyorsun,zaten her balıktan sonra toru keserek ayırabildiğin için sahteyi ve veya balığı torda mundar oluyor,
bu arada uğur'un 'uccrow'ın avlarında kullandığı ve tavsiye ettiği balığı alt dudaktan yakalayan aparattan edinmeyi düşünüyorum en kısa sürede,

 

değerli yorumlarınız için çok teşekkür ederim Kaan Bey,
aramıza hoşgeldiniz,

 

Merhaba Özgür Bey,

Yazınızı başından sonuna kadar okudum, yakala-bırakla ilgili hissiyatınızı da...

Benim üstüne düştüğüm avlanma şekli yapay yemle deniz levreği avı. Bunların palaz (yani çinekop sarıkanat büyüklüğündeki levrekler) diye tabir ettiklerimizi hep, ispendek olanlarını (lüfer büyüklüğünde olanlarını diyelim) zaman zaman salmışlığım var. Levreğin etiyle ilgili (çok lezzetli olsa da) zaten hiçbir zaman bir sorunum olmadı. Avlarımdan genelde iki-üç lokma yerim, bu bana yeter. Yıllar geçtikçe birşeylerin eksik olduğunu hissetmeye başladım. Balıksa balık, hep yakaladım. Çok levreğin kanına girdim. Eşi dostu söz verdiğim herkesi doyurdum. Ama hepsi bitti.

Artık bırakacağım dedim hem de kilo üstü olan ilk levreği. Trofelerden at-çekle levrek balıkçılığımın ilk zamanları dışında düşünce olarak hep uzak durdum, yani yerini yurdunu bildiğim devasa levrekleri yakalamanın bir heyecanı da olamazdı. Eğer sağlam bir tanesi gelecekse bu sürpriz olmalıydı.Hayat sanki bizi her an teste tabi tutar. Buna kesin karar verdikten sonraki ilk avımda benim için trofe büyüklüğünde bir levrek yakaladım. O anki hislerimi ifade edebilmem olanaksız ama yine de deneyeyim. Balığı karaya alınca ayaklarım uzun süre yerden kesildi sanki. Aklıma balık için geç olmayan bir zamanda balığı salmak için aldığım karar geldi. Salacaktım. Olmadı, yapamadım, yapmadım.

Balığı tuzda pişirdik. Tam 11 kişi doydu o balığı yiyerek.

Bu olaylar benim içimde çok büyük yer etti. O büyüklükte bir balıkla benim bir işim olamazdı. Kiloluk bir tanesi zaten beni ve ailemi doyururdu.

Sonra araya sakatlığım girdi. Sakatken de yakaladım ama son avımdan sonra levrek avına sakat sakat gittiğim o dönemde 2,5 ay levrek yakalayamadım. Sonrası forumumuzda yazdığım bahar raporu. Yine herkesi doyurdum.

Aynı hatayı ikinci kez yapmıştım.

Bir arkadaşıma bu durumu ve hissiyatımı anlattım yüz yüze görüşürken. "Yanında o an sırtını sıvazlayacak seni destekeleyecek tecrübeli biri yoktu, eğer olsaydı o balıkları salardın. " dedi.

Umarım bu hatayı üçüncü kez yapmam.

Eğer uzun yıllar sonra bile peşinde olduğumuz balığı yakalamak istiyorsak bireysel sorumluluğumuzu yerine getirelim, en azından ihtiyaç fazlasını özgür kılalım. Bu yağmacılık kültürünü yok edelim. Eğer kibirleneceksek, ne kadar çok ya da büyük yakaladığımızla değil, ne kadar çok ya da büyük bıraktığımızla böbürlenelim. Aksi takdirde ismimizi bilmeseler de gelecek nesillerin laneti hep üzerimizde olacak ve ben bu lanet okunan insanlar arasında yer almak istemiyorum.

Mümkünse bu konuda tecrübeli olanlar bana, bize ve dolayısıyla balıklara yardım etsin. Salalım.

Ben ileride balık katili öğrencilerimle ava çıkmak istemiyorum. Onlara örnek olmak istiyorum.

Olanağı olan herkes büyük balıkları yakalayabilir. Ama herkes salamaz.

Buna güzel bir örnek oluşturduğunuz için size teşekkür ederim.